Muzyka: Żywiołak – „Dekonstrukcja historyczna 1” [recenzja]

Album zespołu Żywiołak pt. „Dekonstrukcja historyczna I” to siódmy album tej grupy, która łączy folk metal z elementami muzyki tradycyjnej i słowiańskiej mitologii. Płyta ukazała się pod koniec 2022 roku nakładem Karrot Kommando i jest pierwszą częścią dwupłytowego projektu.

Płyta składa się z 22 utworów, które są podzielone na cztery części: Zima, Wiosna, Lato i Jesień. Każda część zawiera kilka piosenek oraz przerywniki w postaci narracji lub instrumentalnych interludiów. Całość ma za zadanie przedstawić zapomniane znaczenia świąt i obrzędów związanych z cyklem przyrody i kultem starych Bogów.

Już na początku płyty słyszymy głos Roberta Jaworskiego, lidera i głównego kompozytora zespołu, który wprowadza nas w klimat albumu. Utwór „1207” nawiązuje do bitwy pod Legnicą i stanowi zapowiedź tego, co czeka nas dalej: mrocznej i fascynującej podróży przez historię i mitologię Słowian.

W części Zima znajdziemy utwory takie jak „Dwuwiara”, który opowiada o konflikcie między chrześcijaństwem a pogaństwem; „Do licha”, który jest zabawną grą słów na temat diabła; czy „Rany boskie”, który jest reinterpretacją kolędy o narodzeniu Jezusa. W tych utworach słychać charakterystyczne dla Żywiołaka instrumenty takie jak lira korbowa, hurdy-gurdy czy bęben obręczowy oraz wokale gardłowe Roberta.

W części Wiosna przenosimy się do czasów przedchrześcijańskich i poznajemy bogów i boginie Słowian. Utwór „Witaj księżycu” jest hołdem dla Chorsa, boga księżyca; „Noce duszy” jest pieśnią ku czci Marzanny, bogini śmierci; a „Dziady” to gościnny występ Pauliny „Baddie” Kut, która rapuje o słynnym obrzędzie ku czci przodków.

W części Lato dominuje energia i radość życia. Utwór „Świata pieśń” jest hymnem do słońca i natury; „Zaświeć niesiądzu” to kolejna przeróbka kolędy o światłości Bożej; a „Sol Invictus” to hołd dla boga słońca Mithry.

W części Jesień wracamy do refleksji nad losem Słowian w historii. Utwór „1326” odnosi się do bitwy pod Płowcami; „Bogu nieznanemu” to wyraz szacunku dla wszystkich bogów nieznanych nam z imienia; a „Nie do wiary” to ironiczny komentarz na temat polskiej mentalności.

Płyta kończy się utworem „Syny”, który jest pożegnaniem Roberta Jaworskiego ze słuchaczami i zaproszeniem do kontynuacji podróży na drugiej płycie projektu.